لکه سیاهی بر روی اورانوس!

در تصویر اخیر هابل از سیاره اورانوس

 لکه سیاهی در اتمسفر آن دیده شد. 

 دیگر سیاره اورانوس هم تبدیل به موضوعی جالب برای

 تلسکوپ فضائی هابل شده است.

 چندی پیش هابل تصویری از سایه یکی از اقمار به نام " آریل "

 را که بر روی اورانوس افتاده بود شکار کرد.

 اگر شما در آن لحظه بر روی این سیاره گازی قرار داشتید

بدون شک شاهد خورشید گرفتگی زیبائی می بودید.

 و اینک هابل دوباره به سراغ این غول آبی رفته است.

  لکه سیاه اورانوس : در سمت راست تصویر مشاهده می شود.

در آخرین تصویر ارسالی از اورانوس دانشمندان متوجه وجود ابری سیاه

 در نیمکره شمالی این سیاره شدند.

 لکه سیاهی که در تصویر بالا در سمت راست دیده می شود.

 آنقدر بزرگ است که با مساحت خود می تواند دو سوم قاره آمریکا را بپوشاند.

 با بررسی های بیشتر معلوم شد که این لکه به تازگی در جو اورانوس ایجاد شده است.

چون 12 سال( از 1994 تا 2006 میلادی ) است که هابل هر تابستان

 نمائی کلی از این سیاره را به تصویر می کشد و در هیچ کدام از آنها

وجود چنین ابری تائید نشده است.

 چنین لکه ای سالهاست که بر روی نپتون دیده می شود ولی تا کنون

 بر روی اورانوس مشاهده نشده است.

 دانشمندان تغییر فصل در اورانوس را دلیل وجود چنین لکه ای می دانند اما

هنوز تحقیقات بیشتر برای پی بردن به علت وقوع چنین لکه ای ادامه دارد.

 تلسکوپ فضائی هابل این تصویر را در ماه آگوست با استفاده از

 دوربین پیشرفته نقشه برداری خود ار اورانوس تهیه کرد. 

*****

منبع : اسمــــــــــان پارس     

آیا زمین دیگری وجود دارد؟!

 

 

در گذشته تصور می شد که سیاره های مشتری گون،

 

 در طول شکل گیری ، سیستم خود را ترک می کنند.

 

اما محاسبات تازه نشان داده است؛که آنها موجب شکل گیری سیاره های صخره ای

 

 می شوند و حتی به هدایت کردن تکه های یخی، که به سیاره های داخلی

 

آب می بخشند،کمک می کنند.

بر مبنای این تحقیق که با همکاری ناسا صورت گرفت،

در بیش از یک سوم سیستم های سیاره ای غولی،که اخیرا

در ورای منظومه شمسی یافت شده اند،احتمال تولید سیاره های زمین مانندی

وجود داردکه استعداد فراوانی برای تولید حیات دارند.

این پژوهش سیستم هایی که شامل "اَبَر مشتری ها" می شوند را

به دقت مورد بررسی قرار می دهد.

اَبَر مشتری ها به غولهای گازی گفته می شود که به ستاره مادرشان

بسیار نزدیک هستند؛حتی نزدیکتر از مدار عطارد.

دانشمندان بر این باورند که اَبَر مشتری ها در هنگام شکل گیری،به سمت داخل و

به سوی ستاره مادر حرکت می کنند که موجب آشوبناک شدن محیط اطراف

و آغاز شکل گیری سیاره های زمین گون می شوند؛

سیاراتی که محیطِ مناسبی برای رشد حیات محسوب می شوند.

بر مبنای پژوهش های قبلی،اَبَر مشتری ها مواد پیش سیاره ای را جاروب کرده

 و یا از سیستم به بیرون پرتاب می کنند.

سین ریموند(Sean Raymond) از نویسندگان این تحقیق ،از دانشگاه کلورادو می گوید :

«این ایده ی اولیه احتمالاً اشتباه است ».

این تحقیق که در ۱۷ شهریور ماه رد شد، نشان می دهد که اَبَر مشتری ها در طی حرکت خود،

مواد دیسک پیش ستاره ای را به اطراف مدار خود می کشند و تکه های صخره ای را

به بیرون پرتاب می کنند، به طوری که به سیاره ی زمین گون می رسند...

در همین هنگام نیرو های آشوبناک باقیمانده ی گاز چگال،تکه های کوچک یخی که

 در لبه های بیرونی دیسک قرار دارند را به سمت داخل هدایت کرده و

 موجب حرکت مارپیچی آنها به درون و تحویل آب به سیاره های در حال شکل گیری می شود.

بنابر یافته ها ،این سیاره ها می توانند دارای اقیانوس هایی با چندین کیلومترعمق شوند !

گروه پژوهشی، شبیه سازی های جامعی را در طی هشت ماه بر روی دوازده رایانه خانگی اجرا کرد.

این شبیه سازی ها از دیسکی شامل بیش از هزاران پیش سیاره ی صخره ای و یخی

در حدود اندازه ماه تشکیل می شد.

 شرایط اولیه برای هر مدل رایانه ای،بر مبنای نظریه های قبلی

درباره نحوه شکل گیری سیاره ها در منظومه شمسی ما بوده و حدود دویست میلیون سال

 از تحول سیاره ای را شبیه سازی کرده بود.

گروه نتیجه گرفت که تقریباً یک سوم سیستم های سیاره ای فراخورشیدی که تا کنون شناخته شده اند،

می توانند سیاراتی زمین گون (که هنوز در این سیستم ها یافت نشده است) را

در منطقه ای که کمربند حیات نامیده می شود شکل داده باشند.

 مندل اوی( Mandel Avi)،از نویسندگان این تحقیق،از دانشگاه پنسیلوانیا می گوید:

«تعداد سیستم های شناخته شده ای که مستعد حیات هستند

 بیش از آن چیزی است که تا کنون تصور می شد».

استین سیگوردسون (Steinn Sigurdsson) از نویسندگان این تحقیق از دانشگاه پنسیلوانیا می گوید:

«ما امیدواریم سایر پژوهشگران بتوانند از نتایج مدل جدید ما،

برای کوچک تر کردن لیست سیارات انتخاب شده به عنوان زمین گون،استفاده کنند».

 *****

منبع :سایت مجله ی نجوم                       

چه چیزی نشان می دهد سیاهچاله ها وجود دارند؟

همه اخترشناسان با یکدیگر به توافق رسیده اند که سیاهچاله ها وجود دارند.

مشاهدات رصدی قابل اطمینانی در پرتو ایکس و همچنین

 به کمک تلسکوپ فضایی هابل به دست آمده است که حاکی از وجود

سیاهچاله های پرجرم (با جرمی بیش از یک میلیون برابر جرم خورشید)

در مرکز کهکشان هاست.

علاوه بر آن٬ مدارکی مبنی بر حضور سیاهچاله هایی

 که پس از مرگ ستارگان به وجود می آیند٬ در دست است.

 این سیاهچاله های "کهکشانی"

(دلیل این نامگذاری وجود این سیاهچاله ها در کهکشان ما است)

 معمولا جرمی بین ۳ تا ۱۰ برابر جرم خورشید دارند.

معمولا یک همدم ستاره ای نیز دارند.

 با رصدهای پرتو ایکس که از مکانهایی در نزدیکی سیاهچاله تابش می شود و یا

 رصدهای نور مرئی ستاره همدم آنها٬ جرم سیاهچاله را تخمین می زنند.

اگر بیش از جرم قابل قبول برای یک ستاره نوترونی باشد

 (حدود ۱.۵ برابر جرم خورشید) اخترشناسان همگی توافق می کنند

که جرم حاضر در آن مکان یک سیاهچاله است.

*****

منبع : سایت رسمی مجله ی نجوم

دریاچه ی 300 متری بر روی تیتان

  فضاپیمای کاسینی توانست ابر عظیمی از اتان را

 در اطراف نیمکره جنوبی تیتان بیابد.

 پیش بینی می شود با باریدن این ابر

 دریاچه ای با ارتفاع 300 متر از اتان مایع بر روی تیتان ایجاد شود. 

 

آن هنگام که مهندسان ناسا و اسا در حال تکمیل فضاپیمای کاسینی در

 

 آزمایشگاه جت پروپالشن بودند دانشمندان افکار جالبی را در مورد تیتان قمر مرموز زحل

 

 در سر خود می پروراندند.

 

 آنان فکر می کردند که با تکمیل کاسینی و فرستادن آن به قلمرو زحل

 

 می توانند به بسیاری از سوال های خود در مورد تیتان جواب دهدند.

 

 و حالا... به کمک کاسینی به معماهای زیادی در مورد تیتان پاسخ داده شد

 

 اما هنوز سوالات زیادی باقی مانده است.

 

 یکی از این پرسش ها عدم وجود اتان بر روی تیتان بود.

 

 اتان بیشترین فرآورده جنبی است که از متان به دست می آید.

 

 قبل از ماوریت کاسینی دانشمندان فکر می کردند که با استفاده از این فضاپیما

 

 بتوانند اتان زیادی را بر روی سطح تیتان بیابند.

 

 اما هر چه کاسینی سعی کرد نتوانست شواهدی از وجود اتان را

 

بر روی سطح تیتان بیابد.

 

 حالا چه می شود؟

 

یعنی همه صحبتهائی که دانشمندان در مورد دریاچه های لبریز از اتان مایع

 

بر روی تیتان می کردند فکر و خیالی بیش نبود !

 

همه در فکر  و خیال فرو رفته بودند که

 

 کاسینی 22 جولای امسال توانست با استفاده از دوربین نقشه برداری خود

 

 ابر عظیمی را در محدوده نیمکره جنوبی تیتان بیابد.

 

 توده ابری هزار مایلی که سایه خود را

 

 بر سطح این قمر انداخته بود.

 

 تیتان : قمر اعجاب انگیز زحل

 

 

شبیه به ابرهای سیروس در زمین خودمان بود ولی عظمتش همه را در فکر فرو برده بود.

 

 آیا این ابر همان قطعه گمشده معمای اتان بر روی تیتان بود؟

 

 خانم کاترین گریف از دانشگاه آریزونا و یکی از اعضاء تیم هدایت دوربین نقشه برداری کاسینی

 

در این باره می گوید: " ابری را که ما در نیمکره جنوبی تیتان یافته ایم

 

 شامل مقدار زیادی اتان است.

 

درست همان چیزی که انتظارش را می کشیدیم.

 

 اکنون نیمکره جنوبی تیتان فصل تابستان را تجربه می کند و

 

نیمکره شمالی هم پذیرای زمستان است.

 

طبق پیش بینی های ما اگر این توده ابر شروع به ریزش باران اتان در فصل تابستان کند

 

دریاچه ای با ارتفاع 300 متر از اتان مایع بر روی سطح ایجاد می شود.

 

 بارانی شدیدی که تا کنون هیچ یک از ما آن را تجربه نکرده ایم! "

 

 اما این مقدار اتان یافته شده هنوز دانشمندان را ارضاء نکرده و آنان معتقدند که

 

 باز می توان مقداری بیشتری از این ماده را بر روی سطح تیتان یافت.

 

 

اینجا می تونین تصویری رو ببینین که کاسینی زحمتشو کشیده !

 

 

*****

 منبع : آسمــان پـــــــــارس      

 

                                                            

ستاره شناسان چگونه فاصله ستارگان تا زمین را محاسبه می کنند؟

 همانطور که می دانید فاصله برخی از ستاره ها تا زمین به هزاران سال نوری می رسد.

 اگر اخترشناسان می خواستند با محاسبه زمان ارسال و برگشت پرتوهای نوری یا امواج

فاصله زمین تا ستاره ها را اندازه بگیرند می بایست هزاران و حتی میلیونها سال منتظر می ماندند.

دانشمندان ریاضیدان راه حل ساده ای به نام اختلاف منظر یافته اند که با این شیوه

 می توان به راحتی فاصله اجسام دور را محاسبه کرد.

برای فهم بهتر ابتدا مثالی می زنیم : مدادی را مقابل چشمان خود بگیرید.

ابتدا چشم چپ را ببندید و با چشم راست به آن نگاه کنید.

بعد چشم راست را ببندید و با چشم چپ به آن نگاه کنید.

حتما" به نظرتان آمده که مداد چند سانتی متر جابه جا شده است.

 با همین روش ساده بود که اخترشناسان توانستند شعاع کره زمین و به دنبال آن

فاصله ماه و خورشید از زمین را پیدا کنند.

با دانستن فاصله زمین تا خورشید می توان به راحتی فاصله زمین تا ستاره ها را محاسبه کرد.

اخترشناسان از یک ستاره مشخص دو عکس به فواصل 6 ماه از هم می گیرند.

 مقتی این دو عکس را با هم مقایسه می کنند

به نظر می رسد که ستاره چند درجه در آسمان جابه جا شده است.

 با داشتن فاصله زمین تا خورشید و زاویه ( نصف زاویه ای که به نظر ستاره جابه جا شده )

و به کمک فرمول مثلثاتی ساده می توان فورا" فاصله چند سال نوری از

 زمین تا این ستاره را محاسبه کرد.

*****

منبع : www.nightsky.ir