همه اخترشناسان با یکدیگر به توافق رسیده اند که سیاهچاله ها وجود دارند.
مشاهدات رصدی قابل اطمینانی در پرتو ایکس و همچنین
به کمک تلسکوپ فضایی هابل به دست آمده است که حاکی از وجود
سیاهچاله های پرجرم (با جرمی بیش از یک میلیون برابر جرم خورشید)
در مرکز کهکشان هاست.
علاوه بر آن٬ مدارکی مبنی بر حضور سیاهچاله هایی
که پس از مرگ ستارگان به وجود می آیند٬ در دست است.
این سیاهچاله های "کهکشانی"
(دلیل این نامگذاری وجود این سیاهچاله ها در کهکشان ما است)
معمولا جرمی بین ۳ تا ۱۰ برابر جرم خورشید دارند.
معمولا یک همدم ستاره ای نیز دارند.
با رصدهای پرتو ایکس که از مکانهایی در نزدیکی سیاهچاله تابش می شود و یا
رصدهای نور مرئی ستاره همدم آنها٬ جرم سیاهچاله را تخمین می زنند.
اگر بیش از جرم قابل قبول برای یک ستاره نوترونی باشد
(حدود ۱.۵ برابر جرم خورشید) اخترشناسان همگی توافق می کنند
که جرم حاضر در آن مکان یک سیاهچاله است.
*****
منبع : سایت رسمی مجله ی نجوم
همانطور که می دانید فاصله برخی از ستاره ها تا زمین به هزاران سال نوری می رسد.
اگر اخترشناسان می خواستند با محاسبه زمان ارسال و برگشت پرتوهای نوری یا امواج
فاصله زمین تا ستاره ها را اندازه بگیرند می بایست هزاران و حتی میلیونها سال منتظر می ماندند.
دانشمندان ریاضیدان راه حل ساده ای به نام اختلاف منظر یافته اند که با این شیوه
می توان به راحتی فاصله اجسام دور را محاسبه کرد.
برای فهم بهتر ابتدا مثالی می زنیم : مدادی را مقابل چشمان خود بگیرید.
ابتدا چشم چپ را ببندید و با چشم راست به آن نگاه کنید.
بعد چشم راست را ببندید و با چشم چپ به آن نگاه کنید.
حتما" به نظرتان آمده که مداد چند سانتی متر جابه جا شده است.
با همین روش ساده بود که اخترشناسان توانستند شعاع کره زمین و به دنبال آن
فاصله ماه و خورشید از زمین را پیدا کنند.
با دانستن فاصله زمین تا خورشید می توان به راحتی فاصله زمین تا ستاره ها را محاسبه کرد.
اخترشناسان از یک ستاره مشخص دو عکس به فواصل 6 ماه از هم می گیرند.
مقتی این دو عکس را با هم مقایسه می کنند
به نظر می رسد که ستاره چند درجه در آسمان جابه جا شده است.
با داشتن فاصله زمین تا خورشید و زاویه ( نصف زاویه ای که به نظر ستاره جابه جا شده )
و به کمک فرمول مثلثاتی ساده می توان فورا" فاصله چند سال نوری از
زمین تا این ستاره را محاسبه کرد.
*****
منبع : www.nightsky.ir